Sonet pranveruer

Me kangë në buzë e hove të reja
u zgjue agimi pranveruer,
largsinat e hjedhta ka zatetë hareja,
n’argjent shkelqejnë brigjet tërthuer.

Me kangë në buzë u zgjue agimi
dhe ja këndoj kangën diellit t’art
rrezash purpure dhe jetëdhurimi
me kaltrinat e thellta në qiellë të kjartë.

Me manushaqe në buzë e me andje në zemra
vajzat si biluri ndër kopshtije të gjelbra
dihasin aromat, që lulzimi derdhi,

me gji të paprekuna, ku dashnia sosë
me fletza trandafilesh që flladi sjelli
dhe adhrojnë pranverën më një apoteozë.