Mramë një erë e ftohtë acar fryni nga ana e maleve,
i shkundi shpirtënt tonë – e bashkë me gjethë të kësaj vjeshte
i muer andej kah dielli hijën si të përgjaktë ua lëshon zallevet
— në Përndim, ku tret e shkimet drita në pamundësinë e vet.

Enden shpirtënt tonë nepër vise të Përndimit të mrekullueshëm,
bajnë të fala dhe met’hane vendeve të shuguruem
e të përtrimë ndër fluide të hekurit të zjarmit të adhurueshëm
e me një credo gëzojnë qiellën me çagjë e të tymuem…

në cilen, diku në skaj merimanga fatin trillon
vetes dhe njerzis poshtë, damaret i rrahin
(si të rahunt trompete në vorresë) – ndërsa tue qa, kumbon
e thret kumbon’ e fabrikës, i njëmijti fishkllim si një fsham shkynë ajrin.

Shpirtënt tonë me një dashni tragjike ato vise i duejnë,
n’etér të kulluet u bajnë fli ndjenjat e veta ma të holla.
E në nesërmen fatale kundrojmë një horizont me njolla…
… shtegtarë të mërguem, shpirtënt tonë n’origjinë po kthejnë.