Kangë Përndimi, kangë njeri të dehun nga besimi në vete…
Kanga e tij një fé tjetër, me tempuj të tjerë, me meshë solemne,
ku prej mëngjezit deri në mbramje shkrihen ndjesitë, trutë njerzore
n’apotheozën e hekurt; shpirtent pershkohen në tymore,

të cilat në fishkllim i përqeshen zotit të vjetër edhe qiellit
e me ré të ndyt’ tymi të dendun ndriçimin ja vrasin diellit.
Fe tjetër, fe e çmendun e Përndimit të mrekullueshëm…
I egzaltuem shklet njeriu në delirium të pakuptueshëm.

Dëgjon zanin q’i thotë feja. Plagos qiellën, e shpon tokën,
i shkynë horizontet e bardhë, xhveshë natyrën – ja heq kotllën.
Kult’ i tij – kult i xhveshun! Nuk ja bren ma trutë enigmi –
e varros, mbi marr ja ve një shej përbuzje o nderimi.

Kangë Përndimi, kangë njeriu të dehun nga besimi në vete…
Kanga e tij shpres’e bukur, me flatra të një tjetër jete;
në të cilën dielli do ndrrojë udhën: ka për t’u lindë nga Përndimi
– por deh! nga lumnia tash humb kokën rruzullimi.

Me një “tango” qejfi tash ja ngatrron fijet zotit të vjetër,
ka me ja skandalizue të birtë besnikë në planetë të tjetër.
Kangë Përndimi, kangë njeriu të dehun nga besimi në vete…
Le të dëgjojmë kangën që mshtillet në shllung’ avulli në pika djerse.