Parathanja e parathanjeve

Përditë përndojnë zotat
dhe rrëshqasin trajtat e tyne
mbi vjet dhe shekuj
dhe tash s’po dihet ma kush asht zot e kush njeri.
Vetvetes me gisht tamthat i ka biruemun
në shej të pendimit
dhe bërtet në kulm të hidhnimit:
çka, çka krijove?
— E njeriu nuk e di:
a âsht zoti pjella e tij
apo ai – vetë pjella e zotit
Por e shef se âsht kot i kotit
me mendue mbi një idhull
që nuk përgjegj.
Dhe tash s’po dihet mâ kush âsht zot e kush njeri.
Ka ardhë një kohë
në të cilën njerzit po kuptohen fare mirë
për me ndertue Kullën e Babilonit, –
dhe në majë Kullës, në majë të majes së fronit
ka me hypë njeriu
dhe ka me thirrë:
Perendi! Ku je?