Një vransinë si plumbi pushonte mbi qytetin githë ditën. Jeta zhvillohej e ngathtë, disi zvarrisej. Gjethet e para të vjeshtës këputeshin nga dega, zig-zag e bajshin udhën nëpër ajr e sa përkitshin tokën si me thanë: qe, këtu asht vendi yne. Por, aty para muzgut, pa pritë, fryni një erë e rreptë. U shkrepën xhamat ndër dritore dhe dyert e një lagjes mbarë; gjethet si të tërbueme fluturojshin në të gjitha anët, derisa ma në fund u qetsojshin në ndoj qoshe. E n’oborr, mbas shtëpis të Selim Mesit teshat e lame, që gjithë ditën shtri nuk u teren, tashti filluen të valaviten, të rrahen, të fluturojnë, të shkrahen nëpër tokë bashkë me gjethe. Nje grue e re tue nga e tue ba potere të madhe me ndalla, del jashtë e mbas saj, ngadalë, një plake. Shpejt fillojnë me mbledhë teshat. Kur e reja, tue mbledhë teshat, mbrrin të gardhi që ndan dy oborret e dy shtëpiave, ndalet, vështron matanë gardhit një copë herë, e kur mbrrin plaka, i thote me za t’ulte: s’dëgjohet gja!.. dhe mbasi kaloi stuhia, e reja thoshte që t’i lane teshat dhe ma n’oborr.

E matanë gardhit asgja të re. Vetem qe një rreze dielli, e cila kish depërtue retë dhe si shifet tue mos gjetë vend ma të mirë në botë, kish ra në pleh. Një gjel, të cilin e kish zanë gumi mbi pleh, u zgjue dhe ia tha kikirikuuun gjatë e tingëllueshëm.

— Plaç, he dreq, se më trembe! - pëshpriti plaka e cila ish vue me vështrime matanë gardhit e nuk e shifte gjelin aty afër, mbas gardhit.