Dukes dhe Princit të ndritur, Francisk Ericit

Princ i ndritur dhe etër të madhërishëm!

Tek ju Gjergi Kastrioti, i quajtur zakonisht Skënderbe, princ dhe zot i Shqipërisë, ka pasë gjetur, sa ishte gjallë, ndihmë ^[1] në çastet më të vështira të principatës së tij. Edhe tani, megjithëse po prehet në varr, – sepse jetën ia kemi borxh natyrës, – e megjithëse gëzon një loj jete më fisnike, lavdinë dhe pavdekesinë, ai persëri vihet nën patronazhin tuaj dhe i bën thirrje autoritetit tuaj. Me të vërtetë, nga dëshira e tij e fundit ^[2], – që të le mënjanë provat e tjera të panumurta dhe të ndritura për këtë çështje, – mund të nxirret qartë se sa shumë e çmonte perherë senatin tuaj dhe çfarë stime kish për emrin tuaj ai princ i pathyëshem. Sipas kësaj dëshire, ai principatën e vet me gjithë të varurit e tij, femijët, faltoret, vatrat e ç’kish e nuk kish tjetër, i la nën pajtorinë tuaj. Me të drejtë, pra, shpreson ai se edhe tani do t’i kete mbrojtës të shquar po ata, të zilët i ka pasë provuar gjithmonë si njerëzit më humanitarë dhe autoritetin e të cilëvet e ka pasë çmuar për së tepërmi ngahera. Prandaj edhe kjo vepërzë, me gjithëse e varfër dhe e vogël, nuk do të mund t’i ofrohej ndonjë mbrojtësi tjetër më të drejtë e më të ditur se sa Ju; sepse Ju me besnikëri te përhershme e përkrahni lirinë e natyrshme të njerëzve dhe diturine e tyre me drejtësinë dhe liberalitetin më të madh.

Nuk po flas tani për vehten time, me gjithëse të parët e mi kanë qënë të squar edhe në lufte edhe në paqe, duke kryer pranë Jush detyra nga më të nderuarat dhe duke u treguar gjithmonë shumë të zellshëm në punët shtetërore. Une do të mund të zinja këtu në gojë, përveç atyre, qe në kohë të kaluara i kanë sjellë shërbime të squara Republikës Suaj, shumë burra të përmëndur për trimërinë e tyre luftarake nga familja e Bardhëvet, ^[3] të cilët luftojnë nën flamujt e Juaj, si Prengu, Pavli e shumë të tjerë, prijës të njohur në ushtërine Tuaj. Por këto që, si të thuash, për asnjeri s’janë të fshehta dhe që qëndrojne larg qellimit tim, do t’i kaloj me kënaqësi në heshtje. Gjithashtu nuk kam ndërmënd të numëroj këtu një për një të pesë kryevalltarët ^[4] e familjes sime, të shënuar për mitrën e tyre episkopale dhe shumë të lidhur me senatin Tuaj, veçanërisht Nikollë Bardhin, epishkop i Sapës dhe i Sardanjës, dhe Gjergj Bardhin. Ky i fundit, pasi administroi për një kohë të gjatë dhe në mënyrë të lavdërueshme epishkopatën e Sapës dhe të Sardanjës, s’ka shumë kohë që hypi në fronin arkiepiskopal të Kishës Antibareze ^[5]. Pranoni, pra, o etër të madhërishëm, këtë vepër time, që ua detyroj për gjithë këto nderime, si shënjë të një shpirti të devotshëm ndaj Republikës Suaj, dhe mos e përbuzni këte dhuratëze të vogël, sepse ajo do të bëhet e madhe me emrin dhe përkrahjen tuaj.