Pêng nderimi

I kandshem â e plot shije
Nja’ i lét zhumhúr, qi gurra
Ep tue gurgllue nper hije
E neper rrâjë e curra,
Ka’ e argjantë lugjeve ulet
E puthë permallshim lulet,
Qi si n’pasqyrë — rrijn m’âmë t’asaj tu u kqyrë.

Asht edhe i butë e i kandshëm
Nja’ i âmëli fllad eret,
Qi ka’ i qetët e i erandshem
Fryn neper ag prenoveret;
Me landë shkon tue zhablluemun
Ase me gjí t’rituemun
Prej voeses s’qielles — të ndonji drandofilles.

Mâ e amel, por, a fjala
E njaj miqsís s’vertetë,
Qi, kúr t’a marre vala
E pellgut t’zí t’ksaj jetë,
Tue na ngushtue nder gjire
E ndiejm, e qi fatmire
Zêmrat na i kallë — me nji shpnesë të gjallë.

Po, o Gurakuq, per mue
E larta fjala e jote,
Qi me Vargnim ^[1] m’ké çue,
Kúr zêmra 'i herë m’ankote,
Per mue kje ajò pêng beset
E kje per mue hýll shpreset,
Qi shpirtin m’shndriti. — zêmren m’a flladiti.

Oh! po: ajo fjalë ngushllimit
N’zêmer njashtû m’ká ardhë
Si voesa prej agimit,
Qi bien m’nji lil të bardhë;
E atbotë, si kahë prendvera
Bijn viollca e lule tjera,
Njashtû mendimet - paten n’mue burrimet.

Po, atbotë per Atme e Fé,
Per pûnë të hijshme e t’mbara
Zêmra mâ fort m’u zé;
E mâ fort se perpara
Me shpírt un Zânes i u trova,
Edhe njat burrë kendova,
Qi n’flakë t’barotit - mbet per tokë t’Kastrjotit.

Prá, i drejtë në kjoftë se moti
Krejt zân s’m’a qet n’harresë
Fjalës s’ate, (e cilla m’ploti
Zêmren me t’âmel shpnesë,
Se 'i kohë dikúr mâ e bardhë
Shqypnís ká per t’i ardhë),
Un me evari - per nderë, po, do t’i a di.

Prandej, per pêng miqsijet
Kam dá me t’i kushtue
Kto ushtrime poezijet,
Qi ti, (due me shpnesue),
N’kurrsend s’ké per t’i bâ,
Sado qi s’duhen giâ:
Pse m’to pá dá — mue mik ti ké me m’pá.