Véra

 zverdhë fusha, e ndër grunore
Po vëlojnë korrcat porsi zogj;
Këndojnë katundcat me malcore
Pá u kujtue si dielli i dogj.
 
Veç n’at arë, porsi nji e tretun,
Zí ndër petka e në ftyrë terr,
Korrë nji cucë pá shoqe, vetun
Me hie t’vet qi mbrapa e merr.
 
Tjera herë ti vet’ e treta
Korrshe, o bij’, me motra n’shênd;
Sivjet vetun tui korrë t’gjeta
Pá nji motrë, pa gazmênd.
 
“Kjenë nji arë qi muell nji ditë
Perendija, e i dha shëndet;
U poq para: e ká goditë,
E e ká bájtë te lama e vet.”