Ndre MjedaI
Po shkrihet bóra
Dimni po shkon;
Bylbyl i vorfen,
Pse po gjimon?
Pushoj murrlani
Me duhí t’vet:
Bylbyl i vorfen,
Çou, mos rri shkret.
Gjith fushët e malet
Blérimi i mbëloj;
Livadhi e pêma
Gjith kah lulzoj.
Ndër pýlla e ograja,
N’ mâ t’mirin vênd,
Me rreze dielli
Po e gëzon gjith kênd.
E tuj gjimue
Shkon rreth e rreth
Nji prrue qi véret
Rrjeth nëpër gjeth.
 çilë kafazi
Bylbyl, flutrò
Ndër pýje e ograja
Bylbyl, shpejtò.
Kërkush mâ hovin
Atjè s’ta pret;
Me zeher haejen
Kërkush s’ta qet.
Kafaz ké qiellin,
Epshin pengim;
E gjith kû t’rreshket
Shkon fluturim.
Nëpër lamije
Ké me gjetë mel;
Për gjith prêndvéren
Njajò buk t’del.
E kúr t’zitë edi
Ndër prroje pi;
Te njatò prroje
Qi ti vetë di.
Tash pá frigë çerdhen
E bân n’ do 'j lis;
Nuk jé si i nieri
Qi nuk ká fis.
E kúr t’vîn zhegu,
Kúr dielli shkon
Ti ké me këndue
Si ké zakon.
Rreth e rreth gjindja
Me t’ndie rri;
Prei asì vêndit
Dahen me zi.
 çilë kafazi,
Bylbyl, flutrò;
Ndër pýje e ograja,
Bylbyl, shpejtò.
Ndër drandofille
Ndër zamakë nga;
Kû qeshet kopshti
Idhnim mos mba.
Po shkríhet bóra,
Dimni po shkon
Bylbyl i vorfen,
Pse po gjimon?
II
Por váj! se ‘j dimen tjetrë
Paske, o bylbyl i shkreti,
Pá dá tý zêmra t’treti
Mbas vájit qi t’rrethon.
Me lulzim t’vet prêndvéra
Tý s’ta pertrîn gazmêndin:
Jo kurr s’e njifke shêndin,
Bylbyl, qi po vajton.
A thue po kján, se çerdhen
Ta ká shkatrrue skyferi?
A thue po kján, o i mjeri,
Se me rrnue gjáll s’ke mél?
Ndrrojn’ edhè stinët e motit,
E për gjith ças ndrron éra:
Mbas dimnit vjen prêndvéra,
Mbas borés blerimi del.
Veç ti me idhnime t’tuja
N’ zêmer gjithmonë po pîhe,
E dit’e natë po shkrîhe
Mbas vájit qi t’mundon.
Kúr â tui ardhun drita
Ndíhet tui këndue shpêndi,
E n’ kângë i duket shêndi
Qi zêmren ja gazmon.
Njeti ndër pêmë, ndër lule
Shkon e flutron bylbyli;
N’ at érë qi nep zymyli,
Vjollca e zamaku nget.
Por tý n’ kafaz t’shterngueshëm
Tý t’paska ndrye mizori,
E kurr nji herë nuk t’xori
Me t’lëshue kû zêmra t’thrret.
Ti kurrnji kangë s’ja këndove
Diellit kúr nadje çohet;
Zêmra me váj t’coptohet
E me pajtue nuk don.
Ndoshta kujdesi i t’tújve
Gjith ket idhnim ta qiti,
E shêndin ta shutiti
E vshtira qi i mundon.
T’burguem i bâni gjindja
Veç perse donë me ndie
Njat zâ qi lëshojnë me hije
Qi t’kënaq e qi t’bân rob.
Çdo krajl i madh ndër shpija
Tý t’mba m’ u thanë i veti;
Vetë bukurija, o i shkreti,
Kênka për jú nji kob.
Persè tu ndêja e t’mëdhajve
Nji shpênd i vogel s’ndalet;
Shpêndit i kande malet,
Çerdhen e t’parve do.
Me at zânin tând t’permállshem
Ndoshta ti ankon këto t’vshtira:
Deri sá t’kthejn’ e mira,
Bylbyl, pá prâ gjimò.
III
Por njaj váj qi jé tui lëshue,
Bylbyl, zêmren ma copton;
Dit’e natë rri tui prigiue,
Váj për mue ! kush mund t’ngushllon?
Gjâma e jote â porsi ankimi
I nji fëmijës qi vetun mbet:
Gjâma e jote â si shungllimi
I nji t’zezës qi gjâ s’e pret.
Porsi dnesë me futë ne krye
Nana e shkretë qi mbet pá djelm;
Njashtû tine rrî tui shfrye
Njat idhnim qi t’u bá helm.
Puna jote, o i mjeri m’ mbyti
E kërkund nuk m’ lên pushim;
Shkoj nji muej, po shkon i dyti,
T’zezat t’tuja s’kan mbarim.
Tesh ndër arë lulzoj qershija,
E me bórë dimni po shkon:
Kurr s’mbarojnë t’zezat e mija,
Gjama e jote kurr s’mbaron.
Si t’burguemit n’ ishull t’détit,
Kû tallazi thekshem vret,
O t’vín t’ftoftit o t’vîn t’xetit,
Vaji zêmren ja pelset;
E pá prâ n’ ankime t’veta
Vajton fisin qi lerg la;
E tu fëmija i shkon si zhgjeta
Mêndja e shkretë se mbet pá ta;
Njashtû ti rri tui vajtue
N’ njat kafaz qi shungullon;
Fisin tând rri tui mêndue
T’zín atdhé qi s’e harron.
Për fat tând, për zogj qi kishe
Ndoshta zêmrâ, i mjeri, t’dhêmb;
Me e pasë dijt’te mjerët kû rrishe
Kërkue t’kishin gêmb mbi gêmb.
Me e pasë ndie njat zâ qi lëshoshe,
Me e pasë ndie njat vajin tând,
Kishin ardhë kûdo qi t’shkoshe,
T’kishin lypun kând e kând.
Njat váj tândin tui kujtue
Pa mbyllë sŷt kanë shkue sá net;
Pvetshin hânen tui gjimue,
Pvetshn hýjt për prínd te vet.
Por aj kob qi hâna e dijti
E njaj váj qi hylli pau,
T’shkretve n’ vesh kurr nuk ju mbrrîjti,
E kurr zêmra nuk ju dau.
Me dijt’hyjt me bisedue,
Me pasë sy qi me dérdhë lot,
Vajin tând ju kishin prue,
T’kishin kjá për jet’e mot.
Nëpër fush’ e nëpër shpija,
Me zití qi s’nep afat,
Rreth e rreth t’kishin ardhun fëmija,
Kjámun t’kishte i ngriti fat.
IV
Por ça ká toka, bylbyl, ndrron moti;
Ankimi e váji nuk âsht i zoti
Për gjithmonë zêmren me na çoptue;
Fillò me gëzue.
Mbas bóret t’dimnit çilet prêndvéra;
Nji ditë nuk gjindet qi s’po ndrron éra;
Sêndet qi patme janë tui mbarue;
Fillò me gëzue.
Tui dnes’ i vorfni se e mbluene t’kijat,
Me ankime t’veta mbushë rrugët e shpijat;
Lecim por s’mbramit gjên tui punue:
Fillò me gëzue.
Kjájn’ fëmijn’ e dekun prindt e shkretnuem
Me ‘j váj qi duket se s’ka t’pajtuem;
Por zêmren moti jau ndrron tuj shkue:
Fillò me gëzue.
Ndër ishuj t’detit kján i burguemi
Për fmijë, për grue qi s’shef i shuemi;
Por prap durimi ká me ja prue;
Fillò me gëzue.
Shpênd tjerë burgosi sá herë mizori,
E rishtas jashta dikúr i xori;
Ndër fush’ e male janë tui flutrue:
Fillò me gëzue.
Flutrojnë ndër male, flutrojnë ndër lule,
Flutrojnë kû çerdhen motit e ngule,
E kangët e parshme nisin me këndue:
Fillò me gëzue.
Ndër zogj qi kishe ndo’ j herë do t’hasin,
Ndër pêmë, ndër lule bashkë me’ta ngasin;
Për tý të vorfnuemit rrijnë tui shpnesue:
Fillò me gëzue.
Bylbyl, ky shekull ór’ e ças ndrrohet:
Bijnë poshtë te nêltit, i vogli çohet;
Edhè natyra po don m’ u ndrrue:
Fillò me gëzue.
Krajlnít mâ t’moçmet ndrrohen me t’réja,
E nji mij’ popuj ránë porsi rrfeja;
Po kthen motmoti qi pat mbarue:
Fillò me gëzue.
Porsi motmoti ndrrojmë dhe na vetë,
Herë herë gazmohna, herë rrijmë te shkretë,
Por vaji e ankimi kan për t’u shue:
Fillò me gëzue.
Mbas vájit t’tashem ká me t’ardhë shêndi,
Ka me ta shëndoshun zêmren gazmêndi;
Për máll, si motit, zânë ké me e lëshue;
Fillò me gëzue.
Kúr t’shkojsh ndër fusha, kúr t’shkojsh ndër male,
Afer shpís s’ ême hovin tand ndale;
Mahnit’, at zânin tand tui prigiue,
Kam për t’u gëzue.