Shqypes Arbnore

Nalt përmbi re, mbi qeta
Shndritsa për bor’ amshore,
Porsi 'j vetimë, si zhgjeta,
Me flatra fishkullore
Sielle ndër thepa e shita,
Shqype, t’aguemit drita.

T’kaltërt e qiellës mbi krye,
Hyjzit ke shokë, që shndrisin
Si gur t’paçmuem, e ty
Petkun t’nusisë t’qëndisin.
O e bardha natë, ku dijen
Shprazi nji Zot, e shijen.

Qeti mbretnia yte,
Shqype, pengim liria;
E npër hapsina t’tyte
E hyjve harmonia
T’argton e t’dalmen hana
Ndihet përmallshëm zana.

Por ndër fushore t’veja
N’vrrije kur rrinë zogjt’ t’tu,
Me bumullima rrfeja
Shkrepet përmnerë tu’ ushtue
E tine n’ato maje
Nuk ndien ushtim’ as vaje.

Oh, zbrit ndër ne, mbretnore
Shqype, edhe ‘j herë, si zbrite
Kur përmbi ball’ madhnore,
T’madhit Kastriot i shndrite,
E u trand gjith’ bota unji.
Prej vringllit t’shpatës s’tij.

Krrut nën mizuer t’Stambollit
Gjimojnë zogjt t’tu n’veriga;
Nji zgaq prej Anadollit
N’ahte i plandosi e n’t’liga;
Hovit ushtrive t’tija
S’i duel ma n’ball’ Shqypnia.

Shërbtorë n’vend tonë na jemi
T’huejit me vllazën tonë;
Emën as atme s’kemi,
As namin e gjithmonë,
Sot vashat e Shqyptarit
I çohen fli barbarit.

Jo, kështu n’at Krue mënia
E t’Parve tonë nuk ngeli,
Kur t’Gjergjit t’Madh duhia
Furi osmane shkeli
E rrkajë gjymtyrë e krena
Bijshin t’përgjakunt shena.

Luftuen për atme trima
Atëherë, qiellorët, luftuene;
Shpata e Shqypnis’ e ushtima
N’t’ikun anmiqt’ i vune:
E suk’ e fush’ gjimoshin
Nën kual që shkëndija lëshoshin.

Oh! zbrit ndër ne, mbretnore
Shqype, edhe ‘j herë si zbrite
Kur përmbi ball’ madhnore
T’madhit Kastriot i shndrite;
T’binden barbarët e ri
Për djelm që ke, Shqypni.