I

Nëpër kodra të stolisuna me vneshta
Ku vilet àrit xhixhilloshin në dielli,
E, rrotull fushen tui kaditun, prilli
Edhé lulzote kur kish himun vjeshta;

Ndër ullishta gjelbrore qi ka Kreshta
E terthore të Mërqijës vishin nji filli,
Ku Velja e rrëmbyeshme qi perket te qielli
Ambël me hyjzit mban kuvende te shpeshta.

Darsmore të Bahtit, t’Afërditës shkoshin,
Veshun me gunza e krahët e bardhë të shpervjelun,
Vashat e Ilirve me koshere në krye.

E ngrehshin valle dora-dora, e këndoshin
Kreshnikët e Ilirvet e anmiqt e ngelun:
Gadhnjyes Bardhylin e Perdikën thye,

II

E përgjegjshin të mahnituna ndër mâje
E nepër lugje të grumbullueme në hije
Të blijve të lulzuem, të lulishteve paskaje
Zanat e malit me nji kângë plot shije.

Me j’kângë qi fllade t’ambetuem ndër plâje
Bishin të gjytetse, o ku mâ nalt në shkambije,
Sogjetarë të patundshëm si murrâje,
Ruejshin Ilirsit për atdhe bâ flije.

E lundratari, kur për dét kalote
N’at dritë t’mallnjyshme qi shperdànte nata
Ngrihej e rrêmija përmbi bark’ e lëshote.

Ndalte e mahnitun at rrjedhë të prehtë si shpata
Vala e Drinit të madhnuem e “t’a gëzoj” thote
“Ma së mbramit djalin qi ngiat deket pata”.

III

Të falem, o Lesh, i lum për së Madhnija
Shpërdau rreth teje miradina e hire,
E përdoroj me cen’ e kujdes dija
E së mjeshtrave lulzuen në ket tok’ Ilire.

Me rruga të drejta hijeshue, me shpija
Të nëlta si sukat qi të shikjojnë me smirë;
Me nërtesa t’ushtrimeve ku fëmija
Vujshin, fatosat e nji kohës më të vshtirë.

E kqyrshe sqelen qi Sirakuzani
Ndërtoi, e në dritë të venituna ti njifshe
Fytyren fënde me stoli të nji mbreti.

E lundra të hueja mbushë me rob qi bëni
Fitues Ilirsi, e, porsi fjetun, shifshe
Andrra fatosash, tui të perkundun deti.

IV

Lum për kështjellin qi mbi kodra ngrehej,
I palodhshem vigë perkundra armikut;
Ku hovi i të huejvet porsi qelqe thehej,
O si shkulmat e Drinit në frymë të denikut.

Ku shqypja ilire nepër ajr dëfrehej
Në gjiri të madhnueshem, e mje në breg të Baltikut
Gadhnjime të reja tui hartuemun, shgrehej
Prato vënde të pënjoftuna jetikut.

E fushët e sukat e ndërtesat të tuja,
Porsi grigjen barija i zgjuet, veshtote
Tui të pruemun das’ e ndërlikime të hueja.

Por oh! ma fort se kshtjellit hija të zhgote,
E prej hovit e resave të ndokuja
Me parzëm të hekurtë djelmenija të mprote.

V

Deh! Ç’u perhap rreth maleve kushtrimi,
Qi ndër lugje ma të mbshehuna persritte
Hova-hova tu’ e shtue lehona, e thirrte
Kombin e Ilirve në fushatë nderimi.

Grishte prej rjesh ku flllon agimi,
Ku vala e Drinit nepër lugje rrshitte,
Ku në borë t’amshueme bukuri pershndritte
Tui u zhdukun nën dët qetas, prëndimi.

E i thirrshin nanat djelmnis kreshnike,
E, dalë tui i prapun, krushqeve ju thoshin:
“Djelmt e Ilit”, në kushtrim së bashkut shpejtoni:

Ecni me heshta, ecni me armë jetike,
Hova’ ju kualve me at mëni qi të paret ju mësoshin
Për lulzimin e atdheut ju fton Agroni".

VI

E u lëshuen si j’ nieri të tanë. Si shprazen shinat
Rrmbyeshëm prej mëjesh nepër gryka e zbrisin
Bubulluesa teposhtë, e tui mbëlue dhënat,
Kësolla e ndërtesa shpartallojnë e krisin:

O si lëshohen langojt kërnbë-shpejtë, ndër brënat
E nëlt së qiella të bregut të Tunës, e vrisnin
Për mbas drenave të frigueshem kur, krënat
Ngatrrue ndër drriza tui dihatun jisin;

Ashtu kombet e Ilirve turra-turra
Ulen prej malesh fluturim pë e rrekë,
E presin rregjin grumullue ndër curra,

E kur fatosi në patershanë tui prekë,
“Ç’detyrë” - tha - “kemi për atdhën, o burra”
Nji t’llirvet kje të gjegjunit: “Me dekë”.

VII

Jo kurr aq rrmbyeshëm nepër fusha rrodhi
Prej borës të maleve e fryeme e prei stuhijet,
Rrotull tui ngrehun varg gjith farë baktijet,
E gjind e trëna qi ndër shpija mbëlodhi

Rrjedha shkumbues’ e Drinit, porsi u hodhi,
Patërshanen nen dor’ e zjerm prej mënijet,
Ushtrija e jonë mbas leprave Greqijet
Tui rroposun gjithshka perpara i ndodhi.

E flakë shkumuesa nepër shpija shkoshin,
E nepër dritë të tyne xhixhillim si shkëndija,
Patërshana të pergjakuna vetoshin.

E vaj e ankime për gjith anë granija,
Kur ahte e burrash e ulurima ushtoshin,
Nën thundrë të kualve tui i shtypë Shqypnija

VIII

Ktheni ndër shpija, o djelm, sokola ktheni,
Me at dritë të shkelqyeshme qi ju suell trimnija;
Krahas me ju vjen n’ëmi e vjen lumnija
Qi perhapun gjith shekullit ja keni,

Me barkë t’ushtrueme për mbas prënash, eni
Me rrgjant ngarkuemun e mermerë e mija
Armësh e permëndesh qi ndërtoj Greqija,
E keqas gëzuejti deri sot Helleni.

Me brohori ju pret për faqe të zbardhme
Ndër sqele Iliri flamorët qi ndoqne
Zëmra të terhuzta nepër lamë nderimi.

E, timiam’ e shëjte, i flijve timi
Perciell fatosat qi prei jetës u shkoqne
Tui i dhanë shpirtin atdheut e kohës përtardhme.

IX

Këtu Amëzone ilire e bind natyret,
Fis i Hyjvet të Dodonës, Teuta mbretnote,
Kur Pinës ferishte, për hiti detyret,
Jeten mbretnore e rregjinin e shtote,

E të nji mëndes kreshnike të gjitha zyret
Adrijatikut me kujdes ja trote,
E pë leje t’llirve, o 'j shëj pagtyret
Dëtin shqyptër i hueji s’e kalote.

E kur, ndërkrye për ushtrija e mndore
E mbretnina të grabituna me dhune,
Ju turr Roma me e trembë me fjalë madhshtore,

Rrebtas e gjegji: “Jo mos prit shka lype”.
E atëherna së parit kaperthyeshem xune
Luftime e gjaqe Shqyptarët me shqype.

X

Por se fatmadhe, o Lesh, nji ditë do të mbërrite
E rnë të lumin ndër shokë bota do të thote,
Kur në nji kishë t’ande tempull të rij të përtrite
Për lirimin e atdheut Shqypja kob-plote.

Si tallaze të peshtymuna do të vite
Prej fushës e malesh Shqyptarija e, mote,
Të reja tui lypun për atdhe, të pershite
Giujas Permendsen qi mjet tejet vrote.

Atjë nanat shqyptare 'j ditë do të shkoshin
Me fëmijë për doret, e n’at zij qi paten,
Për atdhën e vorfnuem do t’u betoshin.

Se ti do të shifshe, o Lesh, kur të delte shtegut
Të nji gjallimit kreshnik, e t’ulte shpaten,
E ti vorrin do të mbëjshe të Skanderbegut.

XI

Porsi 'j luë luftnave, kreshniku
U pshtet, molisun për atdhen, e shgjeshi
Shpaten e mnërshme qi pat frikë anmiku,
E nam t’amshueshem Shqyptaris i reshi.

E prej syve n’at ças mbshehtas i piku
Nji lot ndër faqe, e, stoli qi s’zhdeshi,
Mbi kryq të përmbajtun, ndër të dy duert besniku
Shqypen e ballit të mbramen her’ e ndeshi.

Nuk e rrethuen fatosin n’ato të vshtira
Paranikët e Shqypnis as djelmt e fisit
Qi lumni ju perftoj e dit më të lira.

Vetëm, si hije qi npër an’ u ndrroshin,
Dalun prei fronesh të madhes fushë t’Elisit,
Fatosat e gjith kohnave lotoshin.

XII

E nëlt prej qiellet fluturim qe zbritne
Tuba-tuba qiellorët, e ndër duer kishin
Kryq e kunorë qi të dekunit i bishin,
E, si lterit të shugruem, pruijshëm ju avitne.

Pezull tu 'e bëjtun në shejtet duert e pritne,
E në hapsina të pëmatuna, kah ishin,
Fluturuene me tëne e, ku vetë rrishin,
Së bashkut tui kënduemun me nderim e njitne.

“Qe dishmuesin, o Zot”, - këndoshin - "qi jeten
Për shejten fë, për Shqyptarin e shkrini
E pë tundshme perherë shtyll’ e mburoje.

Aj diq, o Zot, për mbas detyrës, por të shkreten
Atme ti rueja, qi dikur pertrini,
Ti në qiell ndër mprojsa të Shqyptaris rreshtoje".