Ndre MjedaEdhè shtâza po gazmohet,
Edhè bari mungullon;
N’ shênd natyra gjith po çohet,
Veç ti, i mjeri, po gjimon.
Kâng’ e valle tui bashkue
Shênd prei gojet gjithkush qet;
Veç i vorfni tui dertue
Porsi i huej â n’gjiní t’vet.
Tui ankue për t’zeza t’veta
Për gjith derë tui lyp’ kerset;
Për tê t’dhimtun kërkund s’gjeta:
Porsi i huej â n’katund t’vet.
Lodh’ e ûnshem, kúr vjen nata,
N’ prêhen t’nanës me shkue kujton;
Edhè nana i diq e ngrata,
E kush t’vorfnin s’e ngushllon.
Bab’, oh! babë! sa herë ndo ‘j trimit
Do me i thanë tui derdhun lot;
Po për têne â fjalë trishtimit,
 nji fjalë qi permêndë kot.
Për dhé t’vet tui dalë n’ushtrí
Rrebtë qindroj i jati e diq;
Sot i vorfni askund nji shpí,
Nji copë buk s’e gjên ndër miq.
Ah! ti njome, o njome e mjera,
Dit’ e natë qi po vajton;
Kund ndër miq nuk t’çilet dera,
Kërkush vajin s’ta pajton.
Dit’ e natë pá buk e shpí
Shkote i vorfni andej e këndej,
E prei t’pasunish zotní
Nji fjalë t’mirë kërkush s’ja kthej.
“Kû ké baben me t’ndimue?
Kû ké nanen me derdhë lot?
Tý gjith robi t’ká harrue,
Kërkush s’do me t’dalun zot.
Tui rá bórë, tui frye murlani,
Mjet dý vorreve si ‘j lis,
Afer gropës qi vet’ e bâni,
Djali i vorfen u molis.
Afer nanes u shtrue me fjetun,
Afer babës kërkoj pushim;
Kurrgjâ t’ngritin s’ká me e gjetun,
T’ xét e t’ftoftë skan me pasë ndrrim.
Me njatà qi veç e dojshin
Trupi i t’vocerrit pushoj;
E n’lumní qi atà po gëzoshin
Shpírti i njomes fluturoj.