Ndre MjedaPermbî zâ qi lëshon bylbyli
Gjiûha shqype m’shungullon;
Permbi érë qi nep zymyli
Pá dá zêmren m’a ngushllon.
Ndër kómbë tjerë, ndër dhéna tjera
Kû e shkoj jeten tesh sá mot,
Veç për tý m’rreh zêmra e mjera,
E prei mállit derdhi lot.
Njikto giuhë qi jam tui ndie
Janë të bukra me temel;
Por prap këjo, si diell pá hije,
Për mue t’tanave ju del.
Edhè zogu kërkon lisin
Mbî shpí t’artë ku rri me mbret;
E shtegtari dishron fisin
Permbî vênd qi s’âsht i vet.
O Shqypní e mjerë Shqypnija,
Plot me burra e trima plot
Ti’j dit’ ishe; por lumnija
Qi ké pasun nuk â sot.
Nen njat tokë qi ta shklet kâmba
Zân e t’moçmeve veshtò:
Për bij t’tashem, porsi e ama
E t’koritunve, gjimò.
Nâm e zâ, qi kishe, t’treti,
E veç turpi e mârrja t’mbëloj;
Për lumní veç kóre t’mbeti
Qysh se fara e mirë mbaroj.
Por gazmò ndër gjith kto t’vshtira
Persè endè s’sharrove kret;
Diçka t’mbet ndër atò t’mira
Mbas dý mij e mâ shum vjet.
T’ká mbet giuha qi po ndihet
N’fush e n’mal qi ti zotnon;
Gjith kû hija ê jote shtrihet
Kû shqyptari zân e lëshon.
Prei Tivarit e n’Preveze
Nji â giûha e kómbi nji;
Kû lëshon dielli njato rreze
Qi veç toka e jote i di.
Kû n’breg t’Cemit rritet trimi
Me zbardhë, Shqype, zânin tând,
E kû i Drinit â burimi
Qi shperdahet kând e kând.
Geg’ e toskë, Malcí, jallija
Janë nji kômb, m’u dá s’duron:
Fund e maje nji â Shqypnija,
E nji giûhë t’gjith na bashkon.
Kjoftë mallkue kush qet ngatrrime
Ndër kto vllazen shoq me shoq:
Kush e dán me fjal’ e shkrime
Ça natyra vetë perpoq.
Por me giûhë kaq t’moçme e mjera
Si i bij’ kjé qi pá prind mbet;
Për t’huej t’mbâjshin dhénat tjera,
S’t’kishte kush për motrë t’vet.
Kúr nji burrë u çue n’Austrí
E me sŷ gjithkund t’kërkoj:
Gustav Meyer-i âsht êmni i tij,
Êmni i burrit qi t’madhnoj.
Porsi dielli tui flakue
Shperdán terrin qi na mbëloj,
Njashtû Meyer-i tui kërkue
Kah ké dalë po ta difton.
T’difton motrat, t’difton fisin,
Nëpër shekuj fluturim
T’çon njatjè ku luftnat krisin,
Kû â kap’ Roma e Iliri shqim.
Njikto t’thotë (e ti se dishe)
Janë t’bijt t’tú qi pate mot:
Këta janë burrat qi’j ditë kishe,
Êmnit tând me i dalun zot.
Nen gjytet qi mâ vonë çili
Kómbi i yt luftár mâ pak,
Kû ish mbret at-botë Bardili,
Shum anmiku dérdhi gjak.
E njat tokë qi jé tui gëzue
E ké xanë tesh sá mij’vjet;
Shqyptarija qi mbet mbëlue
Sot nen dhé, edhè shqyp flet.
Flet me rrasa, flet me sênde
Kû lumnín e vet e shkroj;
Por kërkush s’i di këto vênde
E harrimi t’tana i mbëloj.
Por gjithnji nen kâmbë po ndihen
Burrat t’tú qi toka i mbëlon,
E nen dhé kocîjt perzihen
Si’j grunisht’ kúr éra lëshon.
Don’ m’u çue e t’gjith për s’mbarit
Me u prí nipave mb’ nji cak:
Don’ me t’bâ si ké kenë s’parit,
T’ndérës me kapë t’lumnueshmin prak.