Ndre MjedaMoj dallendyshë shtegtore e rmyeshme,
Qi po pshtete n’at balkue,
Për gjith nadje’j kangë rmallënjyeshn
Aq permallshem tui këndue;
Ç’do me m’thanë m’at giuhë vajtore,
Moj dallëndysheza shtegtore?
Lerg gjithkujit e n vënië
Lanë prei fatit t’and qi t’treti,
A thue kjake për vetmië,
A t’çoj mall me vaj u i shkreti ?
Kjaj o kjaj mb’at giuhë vajtore,
Moj dallënysheza shtegtore.
Por prep ndryshe a puna e jote :
Sa do pak flutron me krahë,
Fush’e male kah kalote
I kërkon tui dnesë gjithkahë;
Për gjith ditë mb’at giuhë vajtore,
Atë thrret, dallëndyshë shtegtore.
Ah! Kish t’mundem… por shterngimi
I ktij burgut s’m’ren me shfrye.
As frymë ëret as lulzimi
S’mbërrin i diellit tui shkelxye;
Me zi ankimet qi baj prore
Ti m’i ndien, dallëndyshë shtegtore
Qe shtatori tesh ma mbërrini
E pa m’lanun nuk po ndale ;
Kë me shkue ka lulzon vërrini
Me ndjerz tjer’e tjera male
Kë m’u falë mb’at giuhë vajtore
Moj dallëndysheza shtegtore.
Une atëherna për gjith nade,
T’çilmen lotve syt e mië,
Tu u sjellë bora kollovrade,
Tesh kujtoj se endë po ndij
At zan t’and qi pet mue prore
M’vjen se ankon, dallëndyshë shtegtore.
Ndoshta’j kryq kur t’vin prandvera,
Kë me gjetun mbi ket truell :
Permbi të, dallëndyshë e mjera,
Ndalu’j herë se fati t’suell;
M’lut pushim mb’at giuhë vajtore
Moj dallëndysheza shtegtore.