Ndre MjedaLodertijat nuk u ndienë,
S’u ndie gjama e miqasiës.
Kur fatosin n’vorr e shtien
E prei luftnave pushoj;
S’pat t’percjellt’ e kaloriës
T’falët e armve s’i qilloj.
Nëpër terr qi leshote nata,
Me i çilë vorrin na shpejtoshim;
E n’nji vorr qi gropoj shpata
Trupi i t’dekunit pushon.
Me 'j kandil tu u fikë punoshim
Me dritë t’zbëta qi hana lëshon.
Nji pelhurë s’ja pshtuellme shtatit,
As nji rizë at ftyrë s’ja mbëlote;
Me i pritë dhet ndopak te ngratit
Arkë për doret nuk u gjet:
Si 'j luftar qi flen pushote
Vesh’e njeshë me stolië t’vet.
Dhimshem burrin tui ankue
Nëpër buzë, e salikueme;
Por nji vaj, qi me diftue
T’dhimt’e zemers kui s’i pshtoj.
Tui këqyrë vorrin u kujtueme
Se’j ditë tjetrë bic’ agoj.
Kur nën krye i vuem nji gur
Me fjetë burri për gjithmonë,
Mbi ftyrë t’tij, mënduem, dikur
Kamba e t’huejit ah! Tash shklet;
Andej detin, ku t’pazonë
Pushka e inglizit nuk e pret.
Mbt vorr t’tij dikur trimnin
Tham’, ja shan pa frigë ushtari:
Por jo! I vrami vet ndjerzin
Ka me mujt me e çuemun n’cak.
Ka e vue dora e inglizve, udhtari
Jo ket vorr s’e prek aspak.
Tui mbarue ket veprë mënshiret
U avit koha me kalue;
Krisma e jonë me’j tjetrë diret
Qi ma rreptë po shungullon
Lerg e lerg tui bumullue
Mb’armë armiku rrokull lëshon
N’vënd ku gjakun derdhi trimi
Ja ruen trupin veç shkretija;
E nji rrasë, ku t’vëhej shkrimi.
Me e permendun nuk u gjet.
Na e lamë burrin, por trimnija.
N’buzë të vorrit me të jet.